محققان انگلیسی اقدام به ارائه روشی برای ذخیره‌سازی اطلاعات روی تک مولکولها کردند که می‌توان در دمای نزدیک به سرمایش نیتروژن مایع، اطلاعات را روی تک مولکولها ذخیره کرد؛ این گروه نشان دادند که پسماند مغناطیسی در دمای منفی ۲۱۳ سانتیگراد در مولکولهای منفرد وجود دارد. پسماند مغناطیسی یک اثر حافظه‌ای است که برای […]
محققان انگلیسی اقدام به ارائه روشی برای ذخیره‌سازی اطلاعات روی تک مولکولها کردند که می‌توان در دمای نزدیک به سرمایش نیتروژن مایع، اطلاعات را روی تک مولکولها ذخیره کرد؛
این گروه نشان دادند که پسماند مغناطیسی در دمای منفی ۲۱۳ سانتیگراد در مولکولهای منفرد وجود دارد.
پسماند مغناطیسی یک اثر حافظه‌ای است که برای ذخیره‌سازی اطلاعات ضروری به حساب می‌آید؛ از آنجاییکه این دما به دمای نیتروژن مایع (منفی ۱۹۶ سانتیگراد) نزدیک است، می‌توان از آن برای ذخیره‌سازی استفاده کرد و در واقع نسبت به سردسازی با هلیم (منفی ۲۶۹ درجه سانتیگراد) ارزانتر است.
این فناوری پتانسیلهای بالایی دارد به طوریکه می‌توان از آن برای ذخیره‌سازی ۲۰۰ ترابایت اطلاعات در هر اینچ استفاده کرد؛ به آن معنا که می‌توان ۲۵ هزار گیگابایت اطلاعات را در حافظه‌ای به ابعاد یک سکه کوچک ذخیره کرد.
در این روش از مولکولهای حاوی اتمهای لانتانید برای ذخیره‌سازی اطلاعات استفاده می‌شود؛ این عنصر از دسته فلزات خاکهای نادر هستند که در ادوات الکترونیکی به وفور یافت می‌شوند.
چیلتون می‌گوید: «بسیار جالب است که پسماند مغناطیسی در مولکولهای منفرد موجب ذخیره‌سازی اطلاعات می‌شود؛ از نظر تئوری این روش ۱۰۰ برابر بیشتر دانسیته اطلاعات نسبت به فناوریهای رایج دارد.»
پیاده‌سازی عملی این فناوری منجر به ساخت حافظه‌هایی می‌شود که ابعاد بسیار کوچکی داشته و انرژی کمی مصرف می‌کنند در حالیکه کارایی بالایی دارند.
در حال حاضر گوگل ۲٫۵ سرور در هر دیتاسنتر خود دارد که این رقم در حال افزایش است؛ تقریبا دو درصد از سهم گازهای گلخانه‌ای تولید شده مربوط به این سرورها است.
بنابراین با اصلاح سامانه‌های ذخیره‌سازی و افزایش کارایی آنها می‌توان میزان انتشار گاز گلخانه‌ای را کاهش داد.
پیش از این، ذخیره‌سازی روی تک مولکولها در دمایی در حدود منفی ۲۵۹ سانتیگراد انجام می‌شود که در این پروژه دمای کار کاهش محسوسی یافته است.
