خدا شناسی

به گزارش دبیر فرهنگی مذهبی صدانیوز افرادی که از خدا تلقی عالمانه و عاشقانه دارند؛ رحمت او را واسع می بینند؛ خداوند را همواره در جایگاه رحمت می دانند، که چون بنده ای گناه ورزد و از ساحت قرب الهی دور گردد،خدای مهربان از سر لطف و رحمت به سوی بنده عصیان گر بازگردد تا بنده توفیق استغفار و توبه بیابد،و چون بنده توبه کند، توبه او را بپذیرد و او را قبول نماید.

یعنی توبه بنده همیشه میان دو توبه از جانب خدای متعال قرار دارد: یکی بازگشت خداوند مهربان به سوی بنده از سر رحمتش تا بنده را توفیق توبه دهد و دیگر، بازگشت خدای رحمان به بنده در اینکه او را بپذیرد و توبه اش را قبول نماید.البته بازگشت خدای مهربان به سوی بنده، از بازگشت بنده به سوی او بیشتر است:<<إِنَّهُ هُوَ التَّوابُ الرَّحیم>>

اینگونه خدا شناسی، منطق قرآن است؛چنان که وقتی امیر المومنین علی علیه السلام برای فرزند خویش،آقا امام حسن مجتبی علیه السلام و همه فرزندان معنوی خویش از دعا و توبه سخن گفته و به بازگشت به خدا فرا خوانده، چنین فرموده است:
بدان خداوندی که گنجینه های آسمان و زمین در دست اوست،تو را در دعا رخصت داده و خود اجابت آن را بر عهده گرفته و تو را فرموده که از او بخواهی تا عطایت کند، از او آمرزش طلبی تا بیامرزدت. میان تو خود کسی را نگمارده تا تو را از وی باز دارد،تو را به کسی وانگذاشته که در نزد او شفاعت کند، اگر گناه کردی، از توبه منعت ننموده و در کیفرت شتاب نفرموده؛ چون به او بازگردی،سرزنشت نکند،آنجا که رسوا شدنت سزاست،پرده ات را ندرد،در پذیرفتن توبه بر تو سخت نگرفته و حساب گناهت را نکشیده و از بخشایش نومیدت نگردانیده،بلکه بازگشتت را از گناه نیک شمرده و هر گناهت را یکی گرفته و هر کار نیکویت را ده به حساب آورده و درِ توبه را برایت بازگذارده و راه کسب خشنودی اش را گشوده(نامه ۳۱ نهج البلاغه)
انسان هرگونه خدا را بیابد،خود را آن سان می سازد،تا عبد به خصلت معبود درآید.آنان که خداوند را خودکامه،خشن و بی قانون تصور می کنند،حکومت ،مدیریت،سیاست،روابط اجتماعی شان به همین رنگ در می آید و آنان که خدایشان را لطیف،رحمان و رحیم است که جز عدل نمیکند، به حکومت،مدیریت،سیاست و روابط اجتماعی شان مناسبِ این فهم رو می کنند…