به نقل از صدانیوز ،به گفته علیرضا سبط احمدی تهیه‌کننده سینما ، عدم یکپارچگی امور فرهنگی کشور به این دلیل است که ما متولیان فرهنگی زیادی داریم که هر یک برای خود مدعی هستند. برای مثال کمیسیون فرهنگی مجلس برای خود مصوباتی دارد که آن دستورات چندان با قوانین وزارت ارشاد همخوان نیست یا اینکه […]
به نقل از صدانیوز ،به گفته علیرضا سبط احمدی تهیه‌کننده سینما ، عدم یکپارچگی امور فرهنگی کشور به این دلیل است که ما متولیان فرهنگی زیادی داریم که هر یک برای خود مدعی هستند.
برای مثال کمیسیون فرهنگی مجلس برای خود مصوباتی دارد که آن دستورات چندان با قوانین وزارت ارشاد همخوان نیست یا اینکه حوزه هنری برای خود ملاک‌هایی دارد که کاملا خلاف آن چیزی است که ارشاد آن را مصوب کرده است! در چنین شرایطی چگونه می‌توان توقع سال‌های خوبی در حوزه فرهنگ داشت.
سبط احمدی نقد دیگر خود را این‌گونه مطرح کرد: همانند سال‌های گذشته باز هم مدیران سینمایی در سال ۹۶ شعار حمایت از بخش خصوصی را سر دادند، اما وقتی در ساخت و اکران امکان رقابت بخش خصوصی با سازمان‌های پر قدرت فراهم نیست، عملاً شرایط برای فعالیت آنها فراهم نمی‌شود، پس بهتر است بیش از این چنین شعارهایی را مطرح نکنیم، زیرا وقتی امکان رقابت فراهم نیست ایده مطرح کردن چنین شعارهایی بیشتر به یک شوخی شباهت دارد.
وی در پاسخ به این مطلب که برخی‌ها مدعی هستند حمایت از کارهای ارزشی امری لازم برای ارتقای چنین مفاهیم در عالم هنر است، برای همین این قبیل پشتیبانی‌ها را نمی‌توان به معنای تبعیض قلمداد کرد؟ گفت: من به شخصه موافق حمایت از برخی ژانرها در سینما هستم، چون قبول دارم اگر پشتیبانی دولتی نباشد، سینمای کودک یا دفاع مقدس رشد نخواهد کرد، اما باید توجه داشت این حمایت به معنای نابودی فیلم‌های دیگر نباشد.
تهیه‌کننده فیلم «نغمه» مثال زد: ما سالانه نهایتا می‌خواهیم ۳ یا ۴ فیلم بیگ پروداکشن بسازیم، اما آیا باید تولید نهایت این فیلم‌ها مانع ساخت دیگر آثار شود؟ منظور اینکه اگر می‌خواهیم برای برخی آثار ارزشی هزینه کنیم باید هزینه آن مستقل از هزینه کلی سینما باشد تا فیلم‌های دیگر نیز امکان رشد داشته باشند. این مسئله نیز یا باید از طریق مجلس حل شود یا اینکه دولت برای آن بودجه مجزا در نظر بگیرد.
این سینماگر در ادامه افزود: برای روشن‌تر شدن منظور می‌خواهم راهکاری بیان کنم. وقتی ما اکران را در سینماها تنها به یک فیلم اختصاص می‌دهیم و شبانه روز آن را در تلویزیون تبلیغ می‌کنیم، منظورمان این است که مردم آن را ببیند، پس بهترین مسیر این است که این کارها در تلویزیون پخش شود، چون مطمئن باشید در رسانه ملی مخاطبان آن بیشتر خواهند بود. در ضمن درباره برگشت سرمایه نیز نباید نگران بود، زیرا این تولیدات با بودجه دولتی ساخته می‌شوند و نگرانی بابت این مسئله ندارند.
وی متذکر شد: برخی از فیلم‌های ارزشی با بلیت رایگان به فروش بالا دست پیدا می‌کنند، برای همین وقتی ما می‌خواهیم با بلیت رایگان امکان بیشتر دیده شدن فیلم را مهیا کنیم، چرا همان هزینه را برای نمایش فیلم در سیما فراهم نمی‌کنیم تا تماشاگران آن چند برابر شوند. مسئله دیگری که می‌خواهم مطرح کنم این است وقتی ما از یک فیلم به صورت همه‌جانبه حمایت می‌کنیم به نوعی انگیزه را در دیگر فیلمسازان از بین می‌بریم، چون آنها احساس می‌کنند، خوب محسوب نمی‌شود برای همین هم هیچگاه سعی نمی‌کنند در این حوزه فعالیت کنند. این اتفاق متاسفانه در سینمای ما رخ داده و تنها عده‌ای خاص در حوزه سینمای انقلاب فعال هستند!
سبط احمدی تاکید کرد: مسئله دیگر درباره تبلیغات تلویزیونی این است که برداشت‌های ما از فیلم‌های ارزشی و انقلابی عموماً به سطح و ظاهر خلاصه می‌شود، والا یک فیلم ممکن است در ظاهر نگاهی مستقیم به موضوعات انقلابی و دینی نداشته باشد، اما اساس و پیام فیلم بر حفظ ارزش‌ها استوار باشد، برای به بهانه حمایت از کارهای ارزشی تبلیغ تلویزیونی را محدود به کاری خاص کرد.
سبط احمدی در پایان گفت: مسئولان باید توجه داشته باشند که بها دادن به سینماگران جوان در ژانر ارزشی و انقلابی گاهی سبب اعتلای این ژانر سینمایی خواهد شد. این اتفاق را در فیلم تنگه ابوقریب مشاهده کردیم زیرا فیلمسازی آن را جلوی دوربین برد که در ظاهر در ژانر دفاع مقدس بی‌تجربه بود اما به اعتماد سازمان اوج اتفاق خوبی در این زمینه رقم خورد که باعث شگفتی مخاطبان و کارشناسان شد.
