برچسب: ترامپ

چند مشاور این رئیس جمهور منتخب ایالات متحده طرح‌هایی پیشنهادی را به طور علنی و خصوصی برای پایان دادن به جنگ اوکراین که شامل واگذاری مناطق وسیعی از اوکراین به روسیه می‌شود، مطرح کرده‌اند.

سه نکته بسیار مهم در سیاست دولت ترامپ در قبال ایران وجود دارد: 1- ایران مطلقا نباید قدرت هسته‌ای داشته باشد؛ 2- موشک‌های بالستیک ایران نه تنها برای اسرائیل، بلکه برای کشورهای خلیج‌فارس نیز خطر ایجاد می‌کند و در نهایت، 3- مشکل ناشی از "گروه های نیابتی" ایران در منطقه. چه در غزه، چه در لبنان، چه در عراق و چه در یمن، به غیر از این 3 محور، رئیس جمهور ترامپ در مورد تغییر رژیم تهران صحبت نکرده است.

پیروزی قاطع ترامپ تاثیراتی بر مهاجرت، دفاع، اقتصاد و تجارت خواهد داشت. سیاست «آمریکا نخست» او باعث می‌شود هم‌پیمانان و دشمنان ایالات متحده در استحکام اتحادهای آمریکا تردید کنند. این می‌تواند به تجدیدآرایش‌های ژئوپلیتیکی، تنش‌های افزایش یافته و حتی گسترش تسلیحات هسته‌ای منجر شود.

ایالات متحده دارد روز به‌روز نهاده های قدرت و بالندگی دو قرن گذشته اش را از دست می دهد و آن را به قدرت های نوظهور و تازه نفس واگذار می کند. بی قراری سیاسی و امنیتی و روحیۀ عصبی و تهاجمی منتخبان مردم آمریکا، امروزه به هیچ وجه حاکی از قدرت و اشراف جهانی آنان نیست، بلکه از آن جهت است که احساس می کنند آمریکا چون گذشته دیگر نتواند در عرصه بین الملل فعال مایشاء باشد بلکه اصلا چندان به حساب نیاید. دو دهۀ گذشته نقطۀ عطفی در رشد همه جانبۀ جنوب جهانی و شکل گیری نظامات رقیب با رشدهای شتابان بوده است.

با توجه به پایان دوره بایدن اینگونه تصور شود که او دیگر توان و تمایل لازم برای نقش‌آفرینی جدی بر تحولات بین‌المللی و منطقه‌ای را ندارد و اگر هم داشته باشد اثرات آن ناچیز خواهد بود؛ اگرچه نمی‌توان تاثیر فضای انتقال قدرت و تغییر دولت را نادیده گرفت؛ اما درعین حال این نکته مهم را هم نباید فراموش کرد که جو بایدن تا 20 ژانویه رئیس‌جمهور آمریکا است و از تمام اختیارات برای هرگونه تصمیم‌گیری در امور داخلی و خارجی آمریکا برخودار است.

مهم‌ترین انتخاب ژئوپولیتیک دقیقاً چگونگی برخورد با چین خواهد بود. با اینکه اکنون اقتصاد این کشور ضعیف شده است، اما چین رقیبی تهاجمی‌تر و قوی تر به نسبت زمانی که ترامپ برای اولین بار در سال 2017 رئیس‌جمهور شد، به شمار می‌آید. او ممکن است به سرعت با یک بحران در دریای جنوبی چین مواجه شود. اینکه آیا به فیلیپین کمک می‌کند یا آن را تنها بگذارد آزمون کلیدی خواهد بود.

یکی از عجیب ترین اقدامات ترامپ که در تضاد آشکار با منافع آمریکا و شعار "بازسازی َعظمت آمریکا" بود و به وضوع الگوریتم ذهنی او را آشکار می کرد،‌ خروج او از یکی از بزرگ‌ترین سازمان های همکاری تجارت آزاد موسوم به تجارت آزاد کشورهای حاشیه اقیانوس آرام TPP بود که از دستاوردهای بزرگ دولت اوباما و با هدف کاهش وابستگی کشورهای مهم حاشیه اقیانوس آرام به اقتصاد در حال رشد چین بود!

ریاست‌جمهوری ترامپ ممکن است دوره جدیدی را برای روابط ایالات متحده و آسیای مرکزی شکل دهد. رویکرد غیرمتعارف او می‌تواند فرصت‌هایی برای همکاری، ایجاد تعادل بین تأثیرات و لزوم رسیدگی به نگرانی‌های امنیتی ایجاد کند. با تکامل چشم انداز تحولات جهانی، اهمیت استراتژیک آسیای مرکزی ممکن است به یکی از خطوط مقدم سیاست خارجی آمریکا تبدیل شود. اگر ترامپ بتواند با موفقیت این منطقه را متعادل کند، ممکن است ماهیت تعامل ایالات متحده در آسیای مرکزی را دوباره تعریف و آن را به عرصه ای حیاتی برای منافع و مشارکت های آمریکا تبدیل کند.

آقای ترامپ ممکن است برخی سیاست‌های بلندمدت را برای تقویت قدرت آمریکا دنبال کند، از جمله بازسازی صنایع دفاعی و افزایش بودجه نظامی. با این حال، مشکل اینجاست که گرایش‌های انزواگرایانه و حمایت‌گرایانه او می‌تواند به تضعیف اتحاد‌های آمریکا منجر شود. در عوض، دولت ترامپ به احتمال زیاد به سراغ راه‌حل‌های غیرمتعارف و گاه شوکه‌کننده خواهد رفت.

تأثیر سیاست خارجی آمریکا بر بنیادهای بازار نفت به گونه‌ای است که می‌تواند صادرات نفت ایران را به طور جدی به چالش بکشد و اگر دولت جدید ترامپ، تصمیم بگیرد به عرصه رویارویی مستقیم با ایران بازگردد، برای خروج نفت ایران از بازار، روی مجموعه سیاست‌هایی که در بالا به آن اشاره شد، حساب باز خواهد کرد.

هم مارکو روبیو و هم مایکل والتز به عنوان نمایندگان کنگره آمریکا بارها درباره جنبه‌های مختلف سیاست خارجی کشورشان صحبت کرده‌اند. هر دو به جناحی از حزب جمهوریخواه متعلقند که طرفدار قدرت نظامی، حضور بیشتر آمریکا در سطح جهانی و برخورد شدیدتر با مخالفان آمریکا مانند ایران، کوبا و چین است.

تندرو‌های حاضر در دولت ترامپ به طور خاص به این مساله پرداخته که انتخاب این قبیل افراد از سوی رئیس جمهور منتخب آمریکا در سِمت‌های مهم عرصه سیاست خارجی و امنیت ملی آمریکا یک واقعیت را فریاد می‌زند و آن هم این است که در ماه‌های آتی برخلاف ادعا‌های ترامپ، نباید انتظار پایان درگیری‌ها در خاورمیانه را داشته باشیم بلکه برعکس، اوج گیری جنگ و تنش در منطقه سناریوی محتمل‌تری است.

آمریکا، به‌عنوان بزرگ‌ترین اقتصاد جهان، صادرکننده ارز ذخیره جهانی و میزبان بزرگ‌ترین بانک‌ها و شرکت‌های سیاره زمین، نقشی محوری در اقتصاد جهانی ایفا می‌کند. گستره، عمق و درهم‌تنیدگی اقتصاد آمریکا با اقتصاد جهان به‌گونه‌ای است که حتی تغییرات کوچک در سیاست‌های داخلی می‌تواند تأثیری فراتر از مرز‌های این کشور داشته باشد. دونالد ترامپ وعده داده است که پایه‌های اصلی اقتصاد آمریکا را از تجارت و مقررات تا مهاجرت مورد تغییر و بازنگری قرار دهد.

مشکل اصلی این است که ما باید صحنه سیاست خارجی و بین الملل را بر اساس توانمندی‌ها و واقعیت‌ها تنظیم کنیم و انسجام ملی ایجاد کنیم تا مشکلات را بهتر حل کنیم.

«منطقه خاورمیانه از زمان اجرای عملیات هفت اکتبر در سال ۲۰۲۳ تا حد زیادی ماهیتی متفاوت به خود گرفته است. اکنون موازنه قدرت در منطقه دچار تغییراتی شده و اولویت‌های بازیگران اصلی در این منطقه نیز متفاوت شده است.»